Jak zostać księżniczką? - odcinek 1

 "Powrót do domu"

      Pierwszy rok studiów… Po 3 latach spędzonych na wymianie w angielskim liceum Josephina wróciła… do domu, do taty, do pięciu szalonych braci. Jose, jak ją wszyscy nazywali, była jedyną córką państwa Anytsuj. Odkąd pamięta mieszkali w dużym domu na obrzeżach Atlanty. Była to okolica, w której mieszkali zamożni ludzie. Jednak rodzina Jose nie była zbyt dobrze sytuowana, dom dostali w spadku od pradziadka ze strony mamy. Ojciec dziewczyny był nauczycielem w szkole i to dzięki niemu, poniżana i gnębiona przez koleżanki w szkole, Jose wyjechała do Wielkiej Brytanii i zamieszkała u koleżanki swojej zmarłej mamy. Nikt nie wiedział dlaczego chciała wyjechać, nazywali to ucieczką. Jose z wyróżnieniem ukończyła angielskie liceum.

      W Anglii sytuacja w szkole była o wiele lepsza - Jose miała swoją grupę znajomych i przyjaciółki Alice i Mary, z którymi po zakończeniu szkoły udała się w podróż po Europie. Teraz wróciła, wszystko musi zacząć od nowa i odnaleźć swoją drogę w życiu. Będąc jeszcze w Europie przesłała dokumenty ukończenia liceum do kilku uniwersytetów. Nie mogło być inaczej, jako jedna z najlepszych uczennic, którą była niemal od przedszkola, dostała się do wszystkich wybranych szkół. Ograniczały ją tylko finanse. Po rozmowie z rodziną, postanowiła, ku swojemu zaskoczeniu wrócić do znienawidzonego przez siebie miasta. Plusem było zamieszkanie w domu z rodziną, za którą bardzo tęskniła.

      Pierwszy dzień na uczelni… Z samego rana Jose udała się do dziekanatu, ponieważ musiała zweryfikować i uzupełnić swoje dokumenty. Cichutko weszła do pokoju, były tam trzy biurka, tylko przy jednym siedziała brązowowłosa pani w średnim wieku i tłumaczyła coś dwóm studentom. Jeden stał nieco z boku, drugi- wysoki, dobrze zbudowany, z nienagannym strojem- kłócił się z kobietą. Po chwili kłótnia przerodziła się w monolog chłopaka, który wyzywał, nie tylko panią z dziekanatu, ale i fakt, że musi przestrzegać reguł „w tej głupiej szkole”. Kończąc rozmowę chłopak rzucił jakąś kartkę na biurko i bez słowa odwrócił się na jednej nodze i spojrzał przed siebie prosto na Jose, która oniemiała widząc całą akcje. Uniosła głowę i spojrzała na niego… wysoki, dobrze zbudowany, ubrany w jeansy i koszulę, ale to nie to… miał coś w sobie, co ja zahipnotyzowało. Nie wiedziała, czy to te ciemno niebieskie oczy, czarne włosy, wspaniałe kości policzkowe jak u modela z kampanii reklamowej Armaniego, a może to te usta… Nim się ocknęła ów model stał tuż przed nią i chłodno powiedział:

- Przesuń się, blokujesz drzwi!

                 Model i jego towarzysz wyszli. Jose przez chwile stała i śledziła wzrokiem chłopaków znikających za zamykającymi się drzwiami.

                 Przy biurku brązowowłosej pani stał jakiś mężczyzna w garniturze.

- Tak aroganckiego, pewnego siebie i zadufanego studenta jeszcze nie widziałem. Ostatnio jego kolega… - zamilkł, spojrzał na Jose i zaprosił ją do swojego biurka. Po 5 minutach wyszła z dziekanatu. Czekając na swoje pierwsze zajęcia postanowiła zwiedzić uczelnie.

                 Pierwsze dni na uczelni minęły dość szybko. Jose znowu musiała się w drożyć w nową dla niej sytuację. To już nie liceum, to nie gap year spędzony w Europie, to znowu to miasto, które doprowadziło ją niemalże do depresji i nerwicy, to znowu to miasto, z którym wiążą się złe wspomnienia, to smutny powrót do szarej rzeczywistości.

                Pod koniec tygodnia, obładowana milionem książek wyszła z uczelnianej biblioteki. Zorientowała się, że zeszło jej dłużej niż planowała i musiała biec, żeby zdążyć na autobus do domu. Na korytarzu piętro niżej stała grupa studentów 5 roku nieco podenerwowanych. Z rozmów można było wywnioskować, że wykładowca spóźnia się już 7!!! minut! Minęła poirytowaną grupę i… drzwi od łazienki otworzyły się z niesamowita siłą …BUM! Jose jęknęła, wypuściła książki i chwyciła się za czoło. Studenci na korytarzu zamilkli.