Jak zostać księżniczką? - odcinek 2

"Bum! i… klik!?"

Teraz było inaczej… Po powrocie do Atlanty relacje z rodzeństwem były inne niż wcześniej. Kiedyś Josephine nie mając przyjaciół chciała czas spędzać z braćmi i ich znajomymi. Natomiast oni traktowali ją z dystansem. Ona opiekowała się ich najmłodszym bratem, przez którego nie mieli mamy. Amanda Anytsuj zmarła 2 dni po porodzie najmłodszego syna z powodu komplikacji. Jose wychowywana była w domu pełnym mężczyzn. Doskonale odnajdywała się w tej sytuacji. Od najmłodszych lat sama musiała dbać o siebie. Nie zdawała sobie sprawy, że staje się piękną kobietą, ponieważ otaczali ją sami chłopcy, nie miała kobiecego wzorca, a rówieśnicy poniżali ją na każdym kroku. 

Dzięki Amandzie i Christopherowi miała dom.
Gdy w wieku 5 lat straciła w wypadku samochodowym biologicznych rodziców (Carmen i Harry’ego) ich przyjaciele, sami mający już 5 synów zaadoptowali ją. Pani Amanda otoczyła ją miłością, starała się zastąpić jej rodziców i traktować jak własne dziecko. Gdy zastępcza mama dziewczyny zaszła w kolejną, nieplanowaną ciążę, Jose miała wówczas 11 lat i czuła się u państwa Anytsuj jak w domu. Jednak już nigdy nie była tą samą szczęśliwą i pełną życia dziewczynką za czasów gdy żyli jej biologiczni rodzice. Po stracie drugiej mamy Jose zmieniła się jeszcze bardziej.

W dzieciństwie bawiła się w księżniczkę, jej bracia byli rycerzami. Jak miała sześć, czy siedem lat tylko sobie to wyobrażała, w gimnazjum jej starszy o rok brat był jej prawdziwym rycerzem. Niejednokrotnie ratował ją podczas zatargów ze starszymi uczniami, przez co sam musiał być ratowany przez brata uczęszczającego do ostatniej klasy.

Obecnie Jose poznała bardzo ciepłych i serdecznych ludzi, z którymi studiowała. Już pierwszego dnia razem z Olivią, Sarą, Timem i Victorem, chłopakiem Olivii, poszła po zajęciach do klubu karaoke. Nie chciała, znowu zamierzała się unikać ludzi, ale Tim- dusza towarzystwa- zaciągnął ją tam i świetnie się bawiła. Była trochę nieśmiała, ale Olivia, Sara, Tim i Victor zaakceptowali ją. Ich pomoc była nieoceniona. Jose wreszcie miała kogoś na kogo mogła liczyć, dla kogo nie ważne było to, że jest biedną sierotą. W czasie okienek spędzali czas razem, opowiadali o tym co ich spotkało dzień wcześniej, o swoich doświadczeniach, o chłopakach (Jose nie miała tu zbyt wiele do powiedzenie, ponieważ nigdy z nikim nie była), o dziewczynach (ten temat drążyła Olivia chcąca wydusić coś z Victora), dzwonili do siebie i razem spotykali się w domu lub pokoju w akademiku któregoś z nich.

W piątek Jose pożegnała się z przyjaciółmi i poszła do biblioteki. Wypożyczyła masę książek, które jak sądziła miały jej się przydać podczas nauki. 

Spóźniona na autobus biegła korytarzem. Drzwi od łazienki otworzyły się z niesamowita siłą …BUM!  wypuściła książki i chwyciła się za czoło. Z łazienki wyszedł chłopak, którego dobrze zapamiętała. Spojrzał na nią wzrokiem mogącym zabić. Jego „Cień” – kolega, z którym był w dziekanacie wychylił się zza drzwi. Spojrzał na książki, ominął je i stanął za plecami swojego kolegi. Jose nic nie powiedziała, spojrzała na „Modela” i … Jak ktoś tak nieziemsko przystojny może być tak niemiły i arogancki. Chłopak bez mrugnięcia wpatrywał się w nią. Ona zapomniała o autobusie i rozrzuconych książkach na podłodze. Przez chwilę stali w bezruchu, gdy nagle „Model” z bezczelnym uśmiechem wypowiadając jedno zdanie sprowadził Jose na ziemie:

- Uważaj jak chodzisz, sieroto! – po czym z całym impetem odepchnął ją na bok, ominął książki i poszedł dalej, a za nim jego „Cień”, który nie wydawał się być zaskoczony zaistniałą sytuacją.

            Następne dni były spokojne – Jose jak to miała w swoim zwyczaju … uciekła. Zawsze, gdy spotkała ją jakaś przykrość gdzieś się zaszywała. Teraz chłopak, przy którym zobaczyła fajerwerki, poczuła motyle w brzuchu, zawroty głowy i pierwszy raz coś co nie pozwalało jej o nim przestać myśleć, okazał się aroganckim palantem.

Wykorzystała ciepłe dni, i razem z przyjaciółmi i o rok starszym bratem – Alexem, pojechała nad jezioro do domku letniskowego Olivii. Bawili się świetnie, nawet Alex, który zawsze był poważny i pilnował siostry.

Jose znalazła kawałek kartki siadła pod drzewem i zabrała się za tworzenie obrazu. Malowanie i rysowanie zawsze było jej pasją, odziedziczyła to po mamie. W końcu 2 lata w angielskim liceum artystycznym, nie były stratą czasu. Dzięki swoim wcześniejszym pracom dostała stypendium i mogła pozwolić sobie na naukę w Europie, a zaoszczędzone pieniądze i nagrody pieniężne za różne konkursy mogła przeznaczyć na wycieczkę po europejskich miastach. Nabrała pewności siebie zarówno emocjonalnej, jak również artystycznej – związanej z tworzeniem prac. Dzięki malowaniu szybciej poradziła sobie ze stratą swoich rodziców, później Amandy, która namówiła ją do malowania.

Amanda doskonale znała Carmen (biologiczną mamę Jose). Razem wychowywały się w dzieciństwie. Jednak Amanda nie miała możliwości dalszego kształcenia się, ponieważ w wieku 17 lat zaszła w ciążę, a rok później wzięła ślub i urodziła Paula. Gdy skończyła liceum została w domu i wychowywała syna, później synów. Davida urodziła gdy miała 22 lata, Toma, gdy miała 24, Daniela mając 27 i rok później Alexa. Adam urodził się, gdy Amanda miała 39 lat i w tym roku też zmarła. Natomiast Carmen urodziła Jose w wieku 29 lat, gdy skończyła studia i zaczęła pracować w galerii sztuki, gdzie wystawiane były również jej obrazy. Zmarła w wieku 34 lat razem z dwa lata starszym mężem.